Het vroege voorjaar van 2014

Het zijn verwarrende tijden. Deze winter hebben we geen sneeuwvlok gezien en de zomer begon al in Maart met af en toe even een herfstdag. We lopen allemaal al met gebronsde gezichten door het park, hoofdzakelijk het gevolg van “Costa Bussum”. Waar we vorige jaar ijzige koude ons moesten laten welgevallen kon nu de extra trui al spoedig uit en de pet van het hoofd. Nog een jaar eerder in 2012 werden we eind februari overvallen door Siberische toestanden met als hoogtepunt min 22 graden Celsius. Dat was het jaar waarin gerapporteerd werd dat de thermosokken van de Hema als kadetjes over de toonbank gingen en waarin het mij eindelijk gelukt was laarzen te vinden waarin het gecombineerd met de thermosokken (ook van de Hema) mogelijk bleek de voeten enigszins op temperatuur te houden. Van al dit soort ontberingen zijn we gespaard gebleven en die laarzen met de thermosokken hebben de hele winter arbeidsloos in de kast gestaan.

Het weer is een zeer gangbaar onderwerp om een verhaal of gesprek te beginnen, maar naast het al of niet goedkeuren van het op dat moment zich vertonende weertype gebeuren er vaak andere noemenswaardige zaken in ons Mouwtje die minstens even geschikt zijn om als gespreksonderwerp te fungeren. Naast mensen en honden is het aanbod van andere levende wezens om over te spreken beperkt tot gevleugeld of van zwemvliezen voorzien klein spul in en op het water aangevuld met een aantal koeien in de wei. Wat niet iedereen weet is dat we ook een paar exoten te gast hebben in het Park in de gedaante van twee schildpadden die jaren geleden illegaal gedumpt zijn en sindsdien ieder jaar een heel klein beetje groter zijn geworden. Heel soms hebben we de eer hen op het droge te zien, vaak op een van de eendentrapjes. Bij gelukkig toeval ontdekte Potter van Saskia van Potter het tweetal een keer op zo’n eendentrap. Potter wist er duidelijk geen raad mee en de uitleg van Saskia dat ze ongevaarlijk zijn en schildpad heten nam niet direct Potters zorgen weg. Saskia kreeg de kans er een paar mooie foto’s van te maken die ik hier mag laten zien.

Hoewel bijna tot vervelens toe de zwanen steeds weer voor reuring zorgen is er toch ook dit keer weer iets gebeurd dat het vermelden waard is. Dat Pa Zwaan een bedenkelijk karakter heeft is ruimschoots bekend. Hij is de oorzaak van het stevig gereduceerde aantal ganzen. Ik wil niet beweren dat alle ganzen door hem de verdrinkingsdood zijn ingejaagd maar uit eerdere geschriften is toch een verdachte serie getallen naar voren gekomen. Als we tellen vanaf 2004 dan zien we een bescheiden aantal toenemen met vier kleintjes. In 2006 tellen we er 15 en het jaar daarna gaf een spectaculeire toename te zien tot het maximum van 31 ganzen. Pa Zwaan, maar ook andere nooit duidelijk geïdentificeerde ganzenhaters reduceerden dat (inderdaad te hoge aantal) tot 22 in 2010 en toen tot 12 afnemend naar 10 in 2011. Sindsdien blijft Pa Zwaan er regelmatig één om zeep helpen zodat er nu nog 5 over zijn. Bij de laatste poging tot moord heeft Klaas van Tobi met gevaar van eigen leven op het nippertje kunnen voorkomen dat we er nog slechts vier zouden overhouden hetgeen aantoont dat piloten tot ongekende prestaties in staat zijn.

Genoeg over Pa Zwaan’s verziekte relatie met ganzen. Het grote nieuws is dat hij ook tot de aanval is overgegaan tegen een bezoekend echtpaar zwaan dat heel onschuldig eens even kwam buurten in het Bilderdijkplantsoen. Pa Zwaan kreeg dat al gauw in de gaten en stoof er op af. Na een woest en dodelijk gevecht met zijn soortgenoot, dat van nabij is meegemaakt door Joke van Nera en van afstand gezien is door Wilfred van Lodewijk en Jansen, heeft de bezoeker het onderspit gedolven. Zelfs Ma Zwaan heeft zich ermee bemoeid en zodra met de bezoekende meneer zwaan was afgerekend probeerden ze samen ook zijn partner te pakken. Gelukkig lukte het die nog net op tijd op te stijgen wat lastig is gezien de korte beschikbare baan in dat deel van het Mouwtje. De ontsnapte zwaan zal op het Gooimeer op zoek moeten naar een nieuwe partner. Heftig nietwaar?

Onze Ma Zwaan ligt nu weer op het eiland te broeden en Pa doet weer net zo flink en stoer als altijd zich niet schamend voor zijn schandelijk gedrag. We zijn weer een avontuur rijker. Zwanen zijn niet altijd gemeen, maar heel soms ook zielig. Dat zagen we toen één van de jonge nog onschuldige zwanen bij één van zijn eerste vliegoefeningen te laat hoogte kon halen en tegen de brug aanvloog waardoor hij een vleugel brak. Zwanen met gebroken vleugels zijn waardeloos dus werd hij door Pa en Ma weggepest. De vogelopvang heeft nog geprobeerd het met spalken te repareren en nog even werd gehoopt dat hij het zou redden, maar dat lukte niet dus is het nageslacht van ons zwanenechtpaar naar de zwanenhemel gestuurd. In ieder geval haalde hij zo wel hoogte!

Zo is er is altijd wel iets de moeite waard om even bij stil te staan. Nu is het mooi in het park en maken alle wandelaars hun rondjes genietend van alles wat er te genieten is. Nog even geduld en dan komen de koetjes weer in wei. De Magnolia is alweer klaar en ook de Prunus aan de parkzijde van de F.v.E. zal niet lang meer bloeien. Geeft niet, want dan komen de Rododendrons weer aan de beurt.

Ik had beloofd niet meer te schrijven over wat er in ons park gebeurt maar met het risico dat ik als onbetrouwbaar type verder moet, zijn de hier beschreven gebeurtenissen toch van zodanig belang dat ik dat risico wel durf te nemen. Hopend iedereen nog lang een goede morgen te kunnen wensen groet ik jullie,

Herman (van af en toe een hondje)